|
درباره وبلاگ  سلام سعي دارم اين وبلاگ رو تبديل كنم به گوشه اي دنج براي تمام كساني كه روحيه اي حقيقت طلب و احتياج به هم فكري،تبادل نظر و كمي شايد آرامش داشته باشند اميدوارم كه در اين راه موفق و از كمك هاي دوستان بهره مند شوم . آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها
يه گوشه دنج در مواقعي كه از همه چيز خسته اي دوست داري يه جايي باشي آروم و دنج كه خودت رو آروم كني اون موقع است كه يه گوشه ي دنج معني پيدا مي كنه براي من بسيار جالب هست بعد از ماجراهاي گرفتاري هاي متعددي كه در همين چند دقيقه اخير اتفاق افتاد با خواندن چند پاراگراف از يك كتاب مربوط به دوران كودكي خودم به يك نتيجه گيري و تحليل كليشه اي و تكراري رسيدم كه مي شه گفت واقعيتي است از زندگي و كاري هم نميشه كرد عنوان كتاب مورد مطالعه بنده هزار و يك شب بود كه ماجراي سندباد و قصر زير دريا رو نقل ميكرد اين كتاب اين جور كه يادم مياد چند سال پيش وقتي كم سن و سال تر از الانم بودم در سفري كه همراه با مادرم به ديدار از دختر خاله هايم رفته بوديم از پسر دختر خاله ام گرفتم يعني به زور بهم داد چون بهونه گرفته بودم كه كتاب مي خوام و بايد برام بخرين ( مادرم برام بخره) البته به اين دليل كه مادرم هيچ موقع به خريد كتاب واسه پسرش اعتقادي نداشت و به هيچ وجه هم شخصيت بچه ي كوچولوش واسش مهم نبود با يك درخواست از دختر خاله هايم و پسر دختر خاله هايم و با تقديم به زور اين كتاب دهان من رو بست . خب بگذريم امشب به دلايلي كه عرض كردم خدمتتون كودك درونم باز فعال شد نميدونمم چرا ...؟؟؟!!! و خواست كمكي كرده باشه شايد بتونه اين بارهاي عصبي و استرس هاي دروني ناشي از اين همه مشكلات و گرفتاري هاي پشت سر هم رو كمي آروم كنه . ماجرا اين جور آغاز ميشه : شهر زاد لب به سخن گشود گفت: اي ملك جوانبخت ، در زمان هاي بسيار كهن كه بغداد شهري باشكوه و پر بركت و آباد بود ،حمالي در آن شهر زندگي مي كرد كه نامش سندباد بود ... . سعي ميكنم خلاصه داستان رو واستون بگم : اين آقا سند باد حمال كه خيلي به حال و احوال الان من شباهت داره جواني درشت هيكل نيرومند و با ذوق مي بود حالا اگر نگين كه از خودش خوشش مياد كه اصل مطلب چيز ديگه است ؛از مال دنيا هم هيچ نداشت نه خانه اي نه كس و كاري و نه فاميلي ، او مجبور بود كه از صبح تا شب با عرق جبين و با مرارت هاي فراوان كار كند و با اندك درآمدي فقط بتونه معاش روزانه اش رو تأمين كنه تا آنجا كه اگر يك روز باربري نكنه گرسنه مي مونه .نكته جالب اينجاست كه سند باد قصه ما با اينكه سوادي نداشته اما از ذوق سرشاري برخوردار بوده، نكته سنج و شوخ ،عاشق شعر و ادب حالا چه جوري ذوق ها رو بدست آورده هم جالبه كه وقتي كارش روزانه تموم ميشده به يك قهوه خانه پناه مي برده و در كنار خوردن چاي و قهوه به سخن نقالان و قصه گويان گوش مي داده و ميتونسته اشعار شاعران را به خاطر بسپاره (حالا اينم بماند كه اون موقه تو بغداد و قهوه خانه ها و نقالي يو اشعار شاعران و ... اين ها آدم رو ياد ايران خودمون مي ندازه آخه بغداد و اين حرفا بعيده شهرزادم خيلي زرنگ بوده واااا)اين هم تنها تفريح سندباد بوده آخر شب هم در همان قهوه خانه در گوشه اي مي خوابيده تا فردا صبح كه باز روز از نو و روزي از نو ؛نه آينده اي ،نه دل خوشي و نه اميدي ... هي هي هي هي يك روز تابستاني گرم كه زير يك بار سنگين عرق ريزان و نفس زنان با پشت سر گذاشتن پيچ و خم هاي كوچه هاي شهر با شدت خستگي زياد و بيتابي هن هن كنان پيش مي رفته كه ناگهان خودش رو در برابر در بزرگ يك باغ با صفا ميبينه از لاي در نيمه باز باغ نسيمي ملايم نوازش گر چهره خسته سندباد مي شه و باعث ميشه سندباد تصميم بگيره كه كمي در اونجا استراحت كنه پس بار سنگينش رو بر روي يكي از سكوهاي كنار باغ ميزاره بعد هم قدي راست ميكنه نفس عميقي ميكشه و خودش هم بر سكوي سمت ديگر در باغ ميشينه و وقتي كه از در نيمه باز نظري به منظره زيباي باغ مي ندازه و سر سبزي ، ميوه ، فواره هاي متعدد و جويبارهاي زيبايي كه دل هر كسي رو ميبره رو ميبينه حالا ناخواسته از بهت زدگي ناشي از ديدن اين زيبايي ها يا از سر كنجكاوي از در نيمه باز قدم به درون باغ ميگذاره و مشغول به تماشا مي شه و هر از گاهي با گذشتن اين پرسش ها از ذهنش كه اين باغ مي تونه مال كي باشه و خدا اين باغ رو به كي داده و صاحبش چه طور تونسته مالك اين باغ شده باشه چند قدمي بيشتر به جلو بر ميداره و با توجه به اينكه كسي هم در باغ نيست و تنها صدايي كه شنيده ميشه صداي ريزش آب و نغمه پرندگان و در عين حال بوي مطبوع غذا رو استشمام مي كنه توي اين حال و هوا آهي مي كشه و مي گه : اي خداي بزرگ من از كار تو هيچ سر در نياوردم ، در اين دنيا بعضي ها را به اوج ثروت و راحتي و سلامت مي رساني و بعضي ديگر را هم به خاك سياه مي نشاني يكي مثال صاحب اين باغ از تمام لذت دنيا بهره مند و يكي هم مثل من بايد جان بكند لقمه ناني بدست آورد ؛ بعد هم با صداي بلند اين اشعار رو كه در قهوه خانه شنيده رو مي خونه كه : چه گويم از اين گنبد تيز گرد كه هرگز نياسايد از كار كرد يكي را دهد توشه از شهد و شير بپوشد به ديبا و خز با حرير چنين است كردار گردنده دهر نگه كن كز او چند يابي تو بهر يكي را همي تاج شاهي دهي يكي را به دريا به ماهي دهي نه به آنت مهر و نه به اينت كين كه دانا تويي اي جهان آفرين
با خواندن اين شعر به درگاه خدا شكوه و شكايتي ميكنه و با كشيدن نفس عميق عزم به بازگشت مي كنه كه پسركي خردسال با لباسي زيبا دست اونو ميگيره و ازش مي خواد كه به در خواست صاحب باغ به پيشش بره سندباد هم با ترس به پيش صاحب باغ ميره وبعد از ديدن عظمت و شكوه صاحب باغ مورد دعوت قرار ميگيره كه به او و دوستانش بپيونده و با همنشين شدن با آنها غذا هم بخوره و از اونجاييم كه صاحب باغ آدم لوطي و با مرامي بوده و اسمش هم از قضا سندباد بوده به سندباد خودمون ميگه از اين به بعد مي خوام با تو دوست باشم و به خاطر اي موضوع كه من از شعري كه تو در باغ خوندي خوشم اومده و منم كه صاحب اين باغم و ثروت اين چنيني دارم الكي نبوده و دهنم آسفالت شده تا به اينجا رسيدم و بشين داستانم رو بهت بگم و ... باهم رفيق شدن رفت پي كارش ... بارش هم دم در باغ روي اون سكو موند كه موند كه موند ... فرق بين داستان و واقعيت رو ميشه از ابتداي قصه تا زماني كه سندباد تصميم به بيرون آمدن از باغ گرفت رو ديد ؛ در واقعيت امكان داشت كه اون كسي كه دست سندباد رو ميگيره نه يك كودك بلكه نگهبان يا سرايدار يا نوكر صاحب باغ مي بود وحتي به جرم دزدي هم پدر سندباد رو در بياره و يا در بهترين حالتش برگرده بيرون و بارش رو باز رو دوشش بگيره و به راهش ادامه بده ... . پس چقدر قصه زندگي ما كوتاه ... و چقدر ما گناه داريم ... كاش قصه زندگي ما رو هم شهرزاد نقل مي كرد ... .
نظرات شما عزیزان:
  |
تبادل
لینک هوشمند
